جاده

تو جاده داری میری. یک مسیر صاف و گاهی مارپیچ. ستاره صبح تو آسمون برای خودش خدائی میکنه و تو لذت این صحنه رو میبری. جاده خلوته. طوری که خودت رو تنها میبینی و باز از این تنهایی لذت میبری. 

سپیده میزنه و با اولین حاله نور ستاره رو میبینی مثل اینکه بهش برخورده باشه و بخواد قهر کنه کم کم از اون بالا محو میشه و تورو تو جاده تک و تنها ولت میکنه و میره.

با روشن شدن هوا و خورشیدی که از اون دووور دووورا داره چارنعل و به تاخت خودش رو از پشت کووهها میکشه بیرون و تا اونجا که چشمهات رو آبکی نکنه نگاش میکنی. اما اون پررو تر از این حرفهاست که جا خالی کنه و با قدرت تموم نورش رو میکنه تو چشمهات تا نشون بده دایره زرد و نارنجی همیشه پیروز این جور کل کلهاست.

چشمهاتو میدوزی به جاده ای که تمومی نداره و برای اینکه یاد اون دایره طلایی که چند لحظه پیش بهش ذل زده بودی رو فراموش کنی چند ثانیه ای اونا رو میبندی و یکم فشارش میدی تا زهرش از چشمات پاک بشه.

کم کم جاده میشه جولانگاه دوستای آهنی که از چپ و راست بهت ملحق میشند. بعضی هاشون رفیقت میشند و تا جایی همراهیت میکنند. گاهی تو جلو جلو میری و گاهی اونا میوفتند جلو. دوستشون داری و دوستت دارند. حتی بعضی وقتها چشمکی هم ردو بدل میکنی. بعضیهاشونم که مثل رفیقای دوپا بی معرفتند و اونچنان از کنارت رد میشند و میرند که دوست نداری حتی سلامی بهشون کرده یا طرح رفاقتی باهاشون بریزی. البته گاهی وقتها همین دوستای آهنی رو یکم جلوتر کنار جاده میبینی که گوششون توسط آقایون قانون پیچیده شده و درحال نوازشه.

مقصد مصلما انتهای جاده نیست اما توقفگاهیه برای مدتی که دوباره بعد از مدتی تامل براحت ادامه بدی.

پ ن : تهران - اصفهان - شیراز