تو یکی از ایمیل های امروزم این جمله بود:
به دیگران کمک کن بدون اینکه انتظار جبران آن را داشته باشی... همه ی ما باید نهال هایی را پرورش دهیم که هرگز زیر سایه ی آنها نخواهیم نشست.
آرزو میکنم این روزهای سیاه و تاریک هرچه زودتر به پایان برسه. ایران خودمون رو همیشه سبز ببینیم. آباد و استوار مثل کوه.
امیدوارم بعد از گذشت یک هفته آقایون به راحتی از خونهای ریخته شده نگذرند و از اون روزی میترسم که این ملت بازیچه قرار گرفته شده باشند...
پیشول جان ، همه ما امیدوارم که اون روزهای سبز و آزاد رو ببینیم ...
انشالله...
با این همه خونی که ریخته شده دیگه ایرانو سبز نمیبینیم تو بهترین حالت راه راهای قرمز توش وجود داره!
نباید از خون ها گذشت.
چاره ای دیگری غیر از امیدواری نداریم
پیشول خان جان ما در چه حاله ؟!
خوبه