روزگار

جاده مسیر بی انتهایست که همیشه محل عبوریه برای عابرینش. سکون همیشه یک معنی بیش نداره و اون درجا زدنه. امروز اینجائیم فردا جای دیگه. انسانهای موفق همیشه از اول داخل شاه راه نبودند و از کوچه پس کوچه ها وارد اتوبان اصلی شدند. به عبارتی شاید کمتر آدمی پیدا بشه که از کنار اتوبان مسیرشو آغاز کرده باشه.

اغلب ما آدمها تا جایی ثابت میشیم دلمون میخواد تو اون حالت بمونیم و بقولی جا خوش کنیم. این یعنی یه دیوار صاف کشیدن جلوی ورودی اتوبان. تغییر پذیری دگرگونی در ۹۰ درصد مواقع با مشکلات خاص خودش مواجه بوده. اما کسانی همیشه موفق بودند که سریع با تغییرات هماهنگ بشن و از اون امکانات جدید به نحو احسن استفاده کنند. انعطاف پذیری مهمترین خصوصیتیه که برای حرکت به سمت جلو مهمه.

سعی کنیم سرمای هوا یه جا جمعمون نکنه و گرمای هوا شل و وارفتمون نکنه. فکرمونو به کار بندازیم و از کوچکترین فرصت جهت بدست آوردن بیشترین منفعت استفاده کنیم. با سرعت ۱۲۰ یا بیشتر حرکت کردن همیشه مفید نیست. ۹۰ تا رفتن هم تو مصرف سوخت صرفه جویی میکنه هم ایمن تره.

پ ن : سخت حرف میزنم اینم میدونم. خودمم بعضی وقتها از حرفام سر در نمیارم...

پ ن : خانوم تایتانیکم که گولدن گلاب رو برده انگار مبارکه