آقا معلم ...

امروز با وبلاگی آشنا شدم که دوست داشتم شما رو هم در این آشنایی شریک کنم. این وبلاگ شهرت جهانی نداره اما ....

آقا معلم !

وبلاگی از جنوب. از جایی که آب آشامیدنیشون رو از یه چاه تامین میکنند. جایی که فقر رو به زیبایی هرچه تمام تر میتونی نظاره کنی و نگاه های پرمهر بچه هایی که وقتی دوربین رو طرفشون میگیرن لبخند می زنن ! این لبخند هزارویک معنا داره. ساده و بی ریا. خندان و رها. رها شده در متروکه ای که به زور شاید بشه آبادی اسمش رو گذاشت.آبادی جای آباد رو میگن اما من در این عکسها جای آبادی ندیدم !! 

همیشه گفتم اگه 2 تا بالاتر از خودت رو میبینی بهتره 4 تا پائین تر از خودتم ببینی. چون باعث میشه از اون خوشحالی واهی بیای بیرون و از جایگاه فعلیت زیاد گله مند نباشی. 

نمی دونم اما همیشه به فکر کمک کردن بودم. به هم نوع به کسی که محتاجه نه مالی بلکه هر مدل که از دستم بر میاد. کاش خدا اونقدر بهم بده که بتونم روزی یه خنده رو لبهای یه همچین بچه هایی بیارم. 

تو که انقدر به من لطف داری تا یه مسئله ای میشه این صحنه ها رو میاری جلو چشمم پس ابزارشم بده که اینطوری شرمنده نشم.

شنیدم یه خانواده 7 نفر هست که تمام بچه هاشون تالاسمی دارند. این موارد بیشتر دل آدم رو به درد میاره. کاش دولت به این مناطق هم سر میزد و یه گوشه چشمی به این نقطه ها نشون میداد. 

پ ن : کاش من هم لیاقت معلم شدن داشتم... 

پ ن : اگه دوست داشتین به این بچه ها کمکی کنید میتونید از طریق معلم مدرسه این بچه ها که صاحب اصلی وبلاگ هست تماس گرفته و مطلبتون رو درمیون بگذارید.