داستان راستان

سلام

من و همسرم عاشقانه هم رو دوست داریم!.  بله من سنتوری به همراه اسکارلت  روزمرگی های خود رو در یه جای دنج درحالیکه ذرت مکزیکی و  آب معدنی می خوردیم در وبلاگ 2نفری خودمون به نام عاشقانه های نرگس می نویسیم. ظرف میوه کنارم بود. در افکارم تو سرزمین رویایی خودم داشتم سیر میکردم   که گیلاسی برداشتم و مزه مزه کنان رفتم بالا.  داغ بودم و روزهای گرم با تو بودن رو در قلب کویر داشتم مرور میکردم.  به انار نگاه میکردم اما ذهنم درگیر زیتون بود. آره خوب همه چی از همه جا ! رفتم و رفتم و رفتم چند قدم نزدیکتر به خدا رسیدم به بن بست یک دروغگوی صورتی که داشت از روزهای پونه اش که در انتظار وصال با دخترم آیسان بود حرف میزد. اما نمی دونست که اسم دخترم غرل هستش که با مگنولیا با هم به یک مهدکودک میرند.

از کنار کامپیوتر پا میشم میرم سراغ پوروچیست و جاماسب 2تا همستر کوچولوی من. اینام برای خودشون عالمی دارن! هنوز به یسنا فکر میکنم. و اون جمله معروفش که می گفت تو را من چشم در راهم. از کنار قفس بلند میشم و میرم سراغ یادداشتهای یک سرباز معلم جنوبی. ورق میزنم و چند برگی از نوشته هاش رو در مورد قزن قلفی که نارنج جدیدا براش خریده رو می خونم. داستانش شبیه ماجراهای خانوم مارپل هستش. همون سیر ترشی متاهل! تو دلم کلی خندیدم و پا شدم برای خودم یه قهوه اسپرسو بریزم که تلفن زنگ میزنه. ویولت دوست داشتنیه . شروع به صحبت می کنه که میبینم داره نخودی میخنده. میگم چرا می خندی میگه آخه آلما امروز راز دل پیشول رو برام تعریف کرد و من ملودی درون پیشول رو شنیدم!

گوشی رو قطع کردم و تو دلم گفتم : داستان زندگی من و تو رو روزی تو کافه جویبار برملا خواهم کرد و بس!  

پ ن : مگنولیا از مهد اومده میگه بابایی مرجان میدونی امروز چی گفت ؟‌!!! میگم چی گفت؟‌!!!

گفت الیییییییییییییی جیگرررررررتوو ....    آخر زمون که میگن راست گفتن والاا بچه از ۵ سالگی اینا رو بگه ۱۴ سالگیش وااااااااااامصیبتااااا