وحشتناک ترین انتخاب

سلام

بالاخره امروز تلاشمون به نتیجه رسید و برگه خروج از کشور رو گرفتیم! بله مثلا می خواهیم بریم امتحان زبان بدیم!!!

وقتی یادم میاد چطوری داشتم می گفتم که آره به هزار زووور این برگه رو از اونور برام میل کردن خودم خندم می گیره!!! بعدشم که بدو سفته بگیر و پول بریز تو حلق این ز*ب*ر*جد و .... .

روز خسته کننده ای بود اما آخرش شیرین بود. واقعا حقیقت داره اگه حرکت کنی به یه چیزی میرسی. از دست دست کردن و نشستن به هیچ جا نمیرسی. کاری که ۲ ماه پیش می خواستم انجام بدم رو الان دارم انجام می دم.

یکساعت پیش نشسته بودم جلو تی وی داشتم شام می خوردم یه برنامه در مورد ۱۲ تیر روز حمله موشکی ناو آمریکایی به هواپیمای ایرباس رو داشت نشون می داد. برنامه با حمایت هنرمندان انجام شده بود. کاری از خانه هنرمندان.

میون اون جمع پسری رو نشون داد که پدرش در اون سانحه جون خودشو از دست داده بود. تعریف می کرد اون موقع این پسر تو شکم مادرش بوده و ۲ تا خواهر ۱.۵ و ۳ ساله بزرگتر از خودش هم داشته. می گفت مادرم اون موقع ۱۷ سالش بود!!!

تعریف می کرد که تو خونه مادرش بهش گفته پدرش رفته دبی تا براش دوچرخه بیاره و این پسر وقتی میره دبستان روزی مدیر مدرسه جهت قدردانی از پسران شهدا میگه اونهایی که پدرشون شهید شده بیان اینور و یه صف تشکیل بدن. و مدیر بر میگرده میگه احسان تو هم بیا اینور و اون بچه میگه من چرا؟؟؟ میگه آخه پدر تو هم رفته به بهشت!

و اون پسر تازه اون روز میفهمه پدرش هیچوقت براش دوچرخه نخواهد آورد و از درون خورد میشه. میاد خونه و به مادرش میگه مامان بابای من هیچوقت نمیادو برام دوچرخ نمیاره. این جمله ها از زبون اون پسر اونقدر تاثیر گذار و گیرا بود که یه آن بغضم گرفت!

۲۰ سال از اون دوران میگذره. ۲۹۰ نفر بیگناه جونشون رو با فشار یک دکمه از دست دادند. همیشه وقتی می شنویم یه هواپیما تو یه نقطه از دنیا سقوط میکنه به هر دلیلی ناخودآگاه متاثر میشیم و میگیم آخیییی بنده خداها. حالا وقتی این سانحه توسط خود بشر و با قوه انتخاب انجام میشه بیشتر آدم رو متاثر میکنه.

سعید راد میگفت من اون زمان تورنتو بودم و در یک کمپانی کار میکردم و وقتی صبح وارد شرکت شدم هنوز خبردار نشده بودم که چه اتفاقی افتاده و دیدم تمام همکارام همه سکوت کردند و با یه دید خاصی منو نگاه میکردند. روزنامه تو دستم بود اما بازش نکرده بودم. هیچ کدوم از کارکنان اون شرکت ایرانی نبود و تنها ایرانی اون جمع من بودم و خیلی دلشون می خواست بدونند عکس العمل من نسبت به این موضوع چیه. گفتند رئیس باهات کار داره و من بدون هیچ اطلاعی گفتم حتما اتفاق خاصی افتاده که امروز شرکت این شکلیه. رفتم پیش رئیس و سلام کردم. رئیس حواب سلام رو داد و گفت واقعا متاسفم! گفتم مگه چی شده؟ گفت مگه نمیدونی؟؟ گفتم نه! گفت پس روزنامه تو دستت چیه؟ گفتم هنوز باز نکردم! تا باز کردم با این جمله روبرو شدم : فاجعه هیروشیمایی دیگر...

پ ن : ۱۲ و ۱۸ تیر رو به تمامی خانواده های داغدار تسلیت میگم.