این پست مخاطب خاص دارد، ماهک، کسى که عاشقانه هاى ماهک و پیشول رو شروع کرد و خودش هم تمومش کرد اما امروز. کامنتت رو دیدم، شاید مهدى ( اینجا نمیخوام پیشول صداش کنم ) باید قبلا اینجا میگفت که کلید این خونه دست منم هست، گاهى من زودتر میرسم ولى هیچ وقت جسارت جواب دادن به کامنت ها رو نمیکنم، اینجا خونه مهدى هست که خودش دلش خواسته با من شریکش کنه. بى هیچ زور و اصرارى.

گفتى که پیشولک حرفاش لوسه، چون همه دوست دختر و دوست پسر ها از این چیز ها به هم میگن، یادت باشه تنها جاییکه قفل و کلیدى نداره زبان آدمیزاده، میتونى به هر طرف بچرخونیش و هر چى دلت میخواد بگى ولى اینکه چه جورى بگى مهمه. همه دوست دختر ها و پسر ها اینا رو میگن به هم ولى چقدرش صادقانه است؟ چقدرش یک طرفه است؟ چقدرش از اعماق وجود آدم بلند میشه؟

چند بار در روز به مهدى مى گفتى که دوستش دارى؟ چند بارش از ته قلبت گفتى؟ چند بارش تمام احساست رو جمع کردى تو صدات و نگاهت و بهش گفتى مهدى ، عزیزم دوستت دارم، خودت رو ، وجود با ارزشت رو، احساست رو. عشقت رو، طپش هاى قلب قشنگ و مهربونت رو، گرمى دستت رو، پهناى آغوشت رو، آرامش شونه هات رو؟ ماهک جان اینها رو تو وبلاگت خوندم که روزیکه خرید خونه منتفى شد، چه ناراحت بودى، کلافه، یعنى مهدى بى خونه نمیتونست قابل دوست داشتن باشه؟ یعنى مهدى بدون خونه و مهریه آنچنانى و ۷ تا شرط ، مهدى نبود که بشه براش احساس خرج کرد و اگر اینکارو میکردى لوس بازى بود؟ اینها همه بر میگرده به شخصیت فردى آدم ها و اینکه بتونن درک کنن، عشق با لوس بازى چه فرقى داره.

گفتى که داشت دیر مى شد براى مهدى، خودش جوابش رو بهت داده بود تو پى نوشت پست قبلى، بخت یار خوبى است اگر به وقت بیاید بى بختک و بیدار، هر چیزى زمان خودش رو لازم داره، تا از راه برسه، اما کاش ما آدم ها خودمون بختک بخت خودمون نباشیم،  گاهى آدم دیر میرسه براى گرفتن سهمش از عشق اما گاهى سر وقت میرسه، سهمش رو بهش میدن ولى چون خیلى انتظار نکشیده، چون براش حسرت نخورده خودش میذارش کنار، نمیخوام وارد این حرفا بشم، ولى واقعا برام مبهمه که به چه امیدى میاى اینجا؟ اگه مهدى خودش بخواد در اینجا و در قلبش رو به روت باز کنه، مطمئن باش هیچ عکس العملى انجام نمیدم، چون اینو خودش باید انتخاب کنه، من که بهش گفتم مهدى دوستت دارم به شرط هیچى، مهدى قلبتو، ارامش روحت رو، شیطنت صدات رو، محبت بى ریات رو دوست دارم، در قلبم به روت بازه با یه کوله که راه درازى در پیشه، مهدى میخوام با من باشى و میخوام بدونى که با تو هستم تنها به مهریه ، یه قلب مهربون و روح بزرگت، مهدى براى من همه چیز شده بدون هیچ موضوع جانبى. تنها چیزى که توى این دنیا قیمت نداره، عشقه، من عشق و قلب مهدى رو خواستم و تو مهدى رو خواستى به شرطها و شروطها

حرفمو کوتاه میکنم، هر چند که خیلى چیز ها تو دلم هست براى گفتن، تا همین جا هم زیادى گفتم، من با مهدى زندگى میکنم، با مهدى نفس میکشم، با مهدى خوشم، با مهدى ناخوشم، با مهدى قلبم میزنه، با مهدى صبحمو شروع میکنم، با مهدى ناهارمو میخورم هر روز، با مهدى میرم خونه هر غروب، با بوسه مهدى میخوابم هر شب، با صبح بخیر مهدى بیدار میشم هر صبح،  مهدى رنگین کمان زندگى من شده که یه دنیاى رنگى برام ساخته، دوستش دارم بى نهایت، به حد غیر قابل تصور، اما عشق , بندى نیست براى بستن دست و پاى معشوق، در اینجا به روى همه بازه شما هم تشریف بیارین، ولى بدون که براى چى مى آیى؟ با دلت و با دل مهدى تکلیف رو روشن کن، من اونقدر عاشق هستم که اگه مهدى بخواد بره، به زور نگهش ندارم، اینو مطمئن باش.

در ضمن منظور مهدى در مورد اینکه یک عده شک کردن پیشولک واقعى نیست اصلا شما نبودین ، اصلا. سوال یه عده از کامنت گزاران و دوستان مهدى بود که میخواستن بدونن واقعا پیشولک وجود داره یا نه؟

مخاطب اصلى این وبلاگ و پى نوشت ها تا جاییکه من میدونم شما نیستید، پس با آرامش خیال، اینجا رو بخونید و بى استرس کامنت بذارید، اگه هم هنوز حرفى باقى مونده این شما و اینهم مهدى ، مهدى براى من عزیز تر از اون چیزیه که به خاطر دل خودم پایبندش کنم.